lunes, 27 de agosto de 2007

HECHO DE PEDACITOS














Pasa a veces cuando vas y vienes y repartes trocitos de ti por las gentes y te quedas con trocitos de las gentes en ti, que te pierdes cosas. Claro. Es lo más normal. Porque estar en un lugar significa no estar en muchos otros, eso ya lo debatimos alguna vez. Lo debatimos no, lo hablamos, porque no hay debate posible. Y entonces, el corazón hecho de pedacitos -que no roto en pedazos- vaga con rumbo marcado buscando y repartiendo abrazos. Ya sea por mar, tierra e incluso aire. Y el hecho de subir en aviones y trenes adquiere un añadido curativo. De no sólo acortar distancia –maldita- y curarnos de ella y del tiempo, sino también de acariciarnos corazones hechos trizas, curarnos el cansancio y a veces, a veces, las ganas locas de mandarlo todo al carallo.



Foto: Paseando al pie de la Barbacana. Cracovia, noviembre'06. Cuadros antes de la nieve.

3 comentarios:

NUTXO dijo...

yo quiero q tu dejes pedacitos de ti alla por donde vayas, asi el dia q pase x ahi podre observarlos no se si tocarlos... pero disfrutarlos seguro!
Es lo q tienen las hadas buenas q dejan su huella x alli x donde pasan!
Bexitos linda

nesi dijo...

Tú ya tienes todos los trocitos d mí, habidos y por haber!

Pasito a pasito, repartiendo trocitos... y dejando miguitas de pan por el camino para no olvidar el camino a casa.

No, mejor con un ovillo de lana... por las dudas :-)

Besos, niño!

Unknown dijo...

a mi magrade que aneu per ahi i coneixeu coses i a gent, així quan torneu és com si jo tb haguere anat. és un poc egoïsta, però no ho puc evitar!!
estic totalment convençuda que la gent que has conegut és un poquet millor persona gràcies a tu.
Moltes gràcies per estar ahi (otra vez egoista)